The Bluesbones - The Wolf Banes - Les Négresses Vertes Fonnefeesten (maandag) Prinses Joséphine-Charlottepark Lokeren (08-08-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Fonnefeesten © Rootsville 2022

Voor de tweede dag op rij toog ik richting Lokeren, meer bepaald naar de Fonnefeesten, want vandaag stond er “echte” blues geprogrammeerd. Tijdig vertrokken, voor de parkeerplaats weet je wel en ook om op het gemakje te kunnen genieten van een streekbiertje op het terrein voor de festiviteiten van start gingen. Het mooie weer was weer van de partij  en alles liet uitschijnen dat het weer een toffe avond zou worden.

De weekprogrammatie bestaat uit 3 bands, zo ook vandaag. De openers van dienst zijn alvast geen onbekenden, want ik heb het hier over de The Bluesbones. Mochten er  nog mensen zijn welke de band niet kennen….

The Bluesbones is een band van 5 gepassioneerde en ervaren muzikanten, die blues/rock spelen met onverminderd gevoel en vaardigheid. Hun originele nummers variëren van bluesrock over mellow en gevoelige blues ballads, swampy slide tot meer heavy rock. Dit uitgebreide scala aan muziekstijlen heeft de band ondertussen een bonte fanbase opgeleverd. Ondertussen bestaat de band al een aantale jaren uit Nico De Cock (zang), Stef Paglia (Guitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums).

The Bluesbones hebben slechts één doel: “to play blues that gets to your bones” en dat ging vanavond alweer gebeuren. Fans, voorzien het het passend T-shirt stonden op de eerste rij en daar zaten ook enkele gekenden bij, ook uit het verre Limburg. Blues is a passion folks.

Naar goede gewoonte werd er stipt op tijd gestart en deze keer gebeurde de aankondiging door twee jonge deernes, wat waarschijnlijk zal te maken gehad hebben met de Nico zijn sexy looks. ‘Witchdoctor’ knalde dan over het plein, gevolgd door ‘The End’ en ‘Find Me A Woman’. Bam, dat kon al tellen! Het klonk stevig als altijd. In al die jaren zijn deze vijf boys geweldig op elkaar ingespeeld. Een sterke ritmesectie, een alweer outstanding presterende Stef Paglia, die vlotjes de gitaarsolo’s uit zijn mouw schudde en een al uitstekende Edwin Risbourg op toetsen. Nico was weer goed bij stem en leefde enorm mee met de songs.

Er wordt goed afgewisseld tussen stevige nummers met op tijd en stond een rustpunt. ‘No Good For Me’, ‘Find My Way Out’ om naar het eind te gaan met ‘Cruisin’ en het potige ‘Devil’s Bride’. Dit was alweer meer dan geslaagd van de boys.

Hierna kwam een band die ik ooit in hun begin periode (1986) heb geboekt voor wat het eerste Hamse rockfestival moet zijn geweest: HamRock, ik noem The Wolf Banes.Sweet memories dus… Deze Belgische roedel kwam voor het eerst samen in de jaren ’80 en maakt sindsdien furore in de rockscene.

Anno 2020 zijn The Wolf Banes een geoliede live-hitmachine die nog even fris en fruitig klinken als bij het begin. Aan creativiteit ook geen gebrek, want Wim Punk en zijn bende brengen nog steeds nieuwe muziek uit, moeiteloos de tand des tijds negerend en op jacht naar de volgende tijdloze klassieker. Zoals ze zeggen ouwe vossen of in dit geval ouwe wolven, verliezen hun streken niet. Deze Wolfpack bestaat uit: Wim(meke) Punk (zang/gitaar/theremin), Berre Van Hoeylandt (gitaar), Luc Aerts was niet van de partij vandaag maar werd op drums vervangen door Bruno Beeckmans en Frank Van Laethem op guitaar. Laat maar komen! Bring us more women, brings us more wine !!!

En ze vlogen er stevig in met ‘I’m In Love With Barbara Carrera’ en ‘I Only Wanna Be With You’. Twee jaar niet gespeeld maar sleet zit er niet op na al die jaren. Wimmeke punk is nog altijd dezelfde spring-in-t-veld en aan energie ontbreekt het al zeker niet, zeker als je ziet dat ze de gashendel van in het begin opentrokken. ‘This Time Is The Last One’ en het onvermijdelijk ‘When The Bottle Runs Dry’ kregen de aanwezigen plat. Geen tijd om rust te nemen want daar kwamen al het meegebrulde ‘Far Away Town’ en het opzwepende ‘Where Is The Party’ aan. Potverdikke, wat zijn die gasten nog goed. Wim startte dan even op de akoestische gitaar een versie van ‘There’s A Fire In The Woods’ waarna de band vollen bak inviel.

Toppie gasten, voelde mij terug even een twintiger. Bissers zouden en moesten er komen met onder andere ‘Mean Machine’ waarna de Wim een aantal mensen uit het publiek uitnodigde om “on stage” en met de GSM te komen filmen. Gegadigden genoeg. Hiermee viel ook het doek op dit schitterende en energiek optreden. Tijd om er eentje te drinken en effe te bekomen want er zat nog een party aan te komen.

En om deze avond af te sluiten alweer “a walk through memory lane” en deze keer met Les Négresses Vertes. Man, man, man…wie kent niet de fantastische LP “MLAH” uit 1988? Een bonte bende vrienden waarvan er sommigen nog nooit een instrument hadden bespeeld, zo kon je Les Négresses Vertes het best omschrijven toen ze in 1987 ontstonden. Maar met een verruimende blik op het concept ‘punk’ kleurden en bepaalden de bandleden uit de Marais (Parijs) het genre bij met flarden Franse chansons en uiteenlopende wereldmuziekstijlen.  Zanger Helno ‘Noël’ Rota is er jammer genoeg niet meer bij, hij stierf in 1993 aan een overdosis heroïne (de punkspirit n’est pas?), maar na een lange inactiviteit zijn ze er weer, en dat met een ongelooflijke drive! 

Live zijn deze boys moeilijk te evenaren, een band met geweldige energie en muzikale diversiteit. Het zou zeker feest worden. De band bestaat momenteel uit: Stéfane Mellino (zang), Joe Ruffier des Aimes (piano), Jean-Marie Paulus (bas), José Verbalito (drums), Matthias Cannavese (accordeon), Michel Okowiak (Trompet), Mathieu Paulus (trombone) en Iza Mellino (backing vocals).

En het werd een dikke fiesta. Niemand op het podium en plots klonk een wals door de luidsprekers en kwam de eenzame accordeonist Matthias het podium opgewandeld onder de tonen van ‘La Valse’, het kon bij mij al niet meer stuk, te meer dat hierop ‘La Mer A Boire’ en ‘Voilà L’Eté’ werden geserveerd. Miljaar, wat een drive, wat een passie, wat een schitterende blazerssectie…woorden schieten mij tekort.  De ene hit volgde de andere op  met onder andere ‘La Faim Des Haricots’, ‘La Danse Des Négresses’ en het onvermijdelijk ‘Zobi La Mouche’. Mensen konden de benen niet stil houden en er werd duchtig geshaked op het plein. Deze gasten zouden doden tot leven brengen.

Met ‘Le Père Magloire’, ‘Les Yeux D’Ton Père’ en uiteindelijk ‘Les Roubliblis’ werd het concert afgesloten. Echter niet zonder afscheid te nemen met de meer dan verdiende “encores” ‘Face A La Mer’ en ‘La Bodega’! Man heb ik genoten zeg, dit was er eentje om in te kaderen. Merci gasten !!

Het was dus een meer dan tevreden man die huiswaarts keerde, en ik beloofde mezelf om morgenvroeg, eerste werk, mijn cd van Les Négresses Vertes nog eens boven te halen.
Tot de volgende !!!